يادگيري يك لذت است، اما چه بر سر آن آمده است؟ چرا از يادگيري لذت نمي بريم و لذت‌هاي ديگر را به آن ترجيح مي‌دهيم؟ يك واقعيت مسلم درباره وضع فعلي يادگيري و دانايي اين است كه آنها به صورت سوژه‌هاي شعاري درآمده‌اند. همه از بزرگ و كوچك، رئيس و زيردست، دولتمرد و شهروند درباره شان و منزلت دانايي و دانستن، حرف‌هاي قشنگ مي‌زنند همه مي‌گويند يادگيري چيز خوبي است، همه مي گويند يادگيري امري ضروري است، مي‌گويند زندگي بدون يادگيري معنا ندارد؛ اما واقعيت‌هاي جامعه ما چيز ديگري را نشان مي‌دهد. يكي از بلاهايي كه بر سر يادگيري آورده‌ايم، اين است كه آن را بيش از حد، شعاد زده كرده‌ايم. چقدر بايد تاسف خورد كه بيشتر احاديث و سخنان ائمه و بزرگان در باب يادگيري و دانش، در سخنراني افراد فقط براي خالي نبودن عريضه و درموقعيت‌ها و مكان‌هاي مختلف (به صورت نوشته هايي بر روي پارچه و كاغذ) فقط براي قشنگي و ژست عالمانه مورد استفاده قرار مي‌گيرند.
خيلي از افراد در جامعه ما بلدند درباره ضرورت و منزلت ياديگري و دانايي، نطق غرايي بكنند، اما در عمل كاري انجام نمي‌دهند. شعار زدگي يادگيري آفت‌هاي زيادي در جامعه ما ايجاد كرده است:
خودفريبي ناشي از توجه به ظواهر موضوع.
جدي تلقي نشدن جايگاه يادگيري در زندگي مردم
انحراف در علت يابي و آسيب شناسي معضلات فرهنگي
عدم استفاده صحيحي از موقعيت هاي علمي
تنزل جايگاه و شان دانايي و استفاده ابزاري و تشريفاتي از دانش افزايي
ساده انگاري و ساده انديشي درباره يادگيري و دانايي.
فرض كنيد خبرنگار هستيد ميكروفون را در دست بگيريد و از دانش ‌آموزان و دانشجويان سوال كنيد چرا درس مي‌خوانيد؟ از معلم و استاد سئوال كنيد چرا دوست داريد فرزندتان درس بخواند؟ از مردم كوچه و بازار سوال كنيد آيا يادگيري خوب است؟ به طور حتم جواب‌هاي قشنگي خواهيد شنيد. حرف‌هاي گنده گنده و سطح بالا از كوچك‌ ترها و حرف هاي عالمانه و خير خواهانه از بزرگ‌ترها. اما حيف كه فقط حرف‌ها قشنگند ولي چيزي از واقعيت‌هاي تلخ جامعه نمي‌كاهند. ياديگري يك لذت است. اما نه يادگيري شعار زده و تشريفاتي. لذت يادگيري، به جاي حرف‌و شعار به باور نياز دارد به فرصت هايي براي چشيدن اين لذت نياز دارد و به شعف و عطش دروني نياز دارد. لذت يادگيري را با هيچ توجيه و شعاري از خود دريغ نكنيد.

يادگيري و دانش آموز

يكي از سوژه هاي مورد توجه اكثر خانواده‌ها مسائل تحصيلي فرزندان است. والدين دوست دارند فرزندانشان بيشترين و بهترين پيشرفت تحصيلي را داشته باشد و از طرف ديگر، افت تحصيلي، براي آنها موضوعي غير قابل پذيرش است. والدين از اين كه فرزندانشان به هنگام ورود به دوره‌هاي راهنمايي و متوسطه دچار افت مي‌شود، متعجب شده و سئوال مي‌كنند كه چرا ديگر فرزندشان انگيزه اي براي درس خواندن ندارد؟ دريافتن دلايل ضعف و مشكلات تحصيلي دانش آموزان عمدتاً به مسائلي از قبيل تنبلي و بي خيالي و بازيگوشي استناد مي‌شود. ولي آيا اين همه داستان است؟
به جرات مي توان گفت كه والدين مدارس معلمان و ساير افراد در ارتباط با موضوع مسائل تحصيلي دانش آموزان، بسيار ساده انگارانه و سطحي رفتار مي كنند. كمتر كسي است كه در علت يابي افت تحصيلي به «لذت يادگيري» نيز توجه كند.
به چندين و چند دليل، ما يعني مدرسه و والدين كاري مي‌كنيم كه لذت يادگيري از دانش آموز گرفته مي‌شود. وقتي اين لذت كم مي‌شود و يا از بين مي‌رود طبعاً افت انگيزه و به دنبال آن افت تحصيلي پيش مي آيد. و ما چه مي كنيم تا اين افت ها جبران شود؟ !